Ἄρης Δικταῖος – Ποιήματα

 
 

 Ἄρης Δικταῖος (1917-1983): ψευδώνυμο τοῦ Κωνσταντίνου Κωνσταντουλάκη, ποιητῆ ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο.

Η ΠΟΙΗΣΗ
Μὰ ἐσὺ Ποίηση
ποὺ ἔντυνες μία φορὰ τὴ γυμνὴ μέθη μαςὅταν κρυώναμε καὶ δὲν εἴχαμε ροῦχο νὰ ντυθοῦμεὅταν ὀνειρευόμαστε, γιατί δὲν ὑπῆρχε ἄλλη ζωὴ νὰ ζήσουμε
δὲ θὰ ὑπάρξουν πιὰ σύννεφα γιὰ νὰ ταξιδέψουμε
τὴ ρέμβη μας;
δὲ θὰ ὑπάρξουν πιὰ σώματα γιὰ νὰ ταξιδέψουμε τὸν ἔρωτά μας;
Μὰ ἐσὺ Ποίηση
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλειστεῖς μέσα σὲ σχήματα
μὰ ἐσὺ Ποίηση
ποὺ δὲ μποροῦμε νὰ σ᾿ ἀγγίξουμε μὲ τὸ λόγοἐσὺ
τὸ στερνὸ ἴχνος τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας
σῶσε τὴν τελευταία ὥρα τούτη τοῦ ἀνθρώπου
τὴν πιὸ στυγνὴ καὶ τὴν πιὸ ἀπεγνωσμένη
ποὺ ὁ Θάνατος ποὺ ἡ Μοναξιὰποὺ ἡ Σιωπὴ τὸν καρτεροῦν σὲ μία στιγμὴ μελλούμενη

ΟΜΟΡΦΙΑ Εὐγενικὸ ὅ,τι πέθανεν ἐδῶ, ποὺ στοίχειωσε τὸ πέταγμα τῶν γλάρων. Ἁβρὸν ὅ,τι κι ἂν πέρασε ἀπ᾿ τὸ φάρο κι ἔζησε λίγο στὴν ὑγρὰν ὁδό, κι ὁ ψίθυρος ὡραῖος τῶν ἐπῳδῶν, -μνήμης ρᾴθυμο κίνημα βλεφάρων - γιὰ τὸν ἁρμονικὸ θάνατο Ἰκάρων ποὺ ζήσανε τὴ ζωὴ τῶν εὐωδῶν αἰθέρων. Τὸ βῆμα ἄρρωστων παιδιῶν, ποὺ τοὺς φλογίζει δέος ὑγρὸ τὰ μάτια, ἥρεμα ἀνησυχεῖ τὰ κρύα δωμάτια... Ὅλα εἶναι ὡραῖα. Καί, μόνον, τῶν φιδιῶν τὸ σῶμα, νιώθουμε, τῆς ἁμαρτίας τὰ τέκνα, οἱ ὠχροί, οἱ ξένοι ἄλλης πολιτείας. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς, ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα, ὀδύνη. Τὸ ἐρωτικὸν ἀπόσταγμα μοῦ ἡδύνει τὴν ὑπερφίαλη σκέψη ποὺ πονεῖ. Μόνο, τὴ γεύση ἀγάπησα μόνο, ὤ πονῶ πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴν αἴσθησή του χώρου τῆς γῆς, πέρ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάκρη αὐτὰ πονῶ! Δὲ νιώθω, δὲν αἰσθάνομαι καθὼς ἄνθρωπος, μὰ αἰσθάνομαι θεὸς κι ὡς θεὸς ζοῦσα, μεθοῦσα, πλήρης ἀπὸ ἔρωτα καὶ δόξα κι ὀμορφιά... Πάνω στὰ σουβλερὰ καρφιά, σὰν ἀσκητὴς ἔλα κι ἐσὺ νὰ γείρεις, τὸν ἴλιγγο νὰ δεῖς, τὸ δέος νὰ δεῖς, νὰ φτάσεις στὴ σιγὴ καὶ στὸ κενὸ νὰ φτάσεις, κι ὡς ἄνθος τὸν ἑαυτό σου νὰ μαδεῖς. Κι ὅταν σταθεῖς στὸ τελευταῖο σκαλὶ τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόνου, ἕνα φιλὶ ἀπὸ τὴν πεῖρα τὴν τόση νὰ κρατεῖς: φιλὶ ἄγριο καὶ ζεστὸ νὰ μὲ δαμάσεις Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Νησί που με κλεις, μικρογραφία του κόσμου ειρκτή θαλασσίων κιγκλιδωμάτων ώ πολιτεία άρρωστων πνευμάτων τη φθαρτή μου ύλη κράτα, μα τη σκέψη δος μου Ταχυδρομικό έχω μοιάσει περιστέρι που ανεμοταραχές έχουν πληγώσει Ω πόλη μου εσύ, τη δύναμη ποιος σου δωσε την τόση να με πνίγεις μες το βαρύ σου χέρι; Ώρες μεσονυχτίων τεφρών, στου Μοροζίνη την κρήνη, φριχτά μ” αφήνετε δεμένο στους λέοντες. Στο σταυροδρόμι αυτό του τρόμου, δένω τα όνειρά μου, στον ήχο σας που σβήνει… Κλάψε! μου λες. Ναι κλαίω δε θέλω πια! Για πρώτη φοράν, άντρας λογιάζομαι κι ανατριχιάζω Το ξέρω ώ πόλη : από φτηνό πηλό. είσαι βάζο και πνίγεις άνθος, την παράδοξη αυτή νιότη… ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΕΦΗΒΟΙ Εμείς άρρωστοι απ΄όνειρο, νέοι λυμφατικοί νέοι άρρρωστοι από πόθους κι από λύπη που η πλήξη την ψυχή μας κατοικεί γιατί κάθε αγάπη μας λείπει γράφουμε στίχους τις πίκρες μας, γιατί μπορεί έτσι να πλανέψουμε τη λύπη μα ένα βιβλίο μας κι αν εκδόσουμε προς τι, αφού κάθε αγάπη μας λείπει… Εμείς ποιητές ακατοίκητων ουρανών θρόϊσματα φύλλων, κούφιοι χτύποι… Όλη η ζωή μας ένα ιστόρημα κενόν αφού κάθε αγάπη μας λείπει… Της νεότητας η φλόγα απατηλή ασθενικοί της καρδιάς οι χτύποι… Κι είμαστε άρρωστοι, αχ άρρωστοι πολύ γιατί κάθε αγάπη μας λείπει…

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Άρης Δικταίος (πραγματικό όνομα: Κώστας Κωνσταντουλάκης, 1919-8 Μαρτίου 1983) ήταν Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 (από κοινού με το Γιάννη Ρίτσο) και το Παράσημο Α΄ Βαθμού των Γραμμάτων Κύριλου και Μεθόδιου, από την κυβέρνηση της Βουλγαρίας το 1977. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά Ελλήνων λογοτεχνών.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Φοίτησε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1938 ως το 1940, οπότε και διέκοψε τις σπουδές του λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της επιστράτευσης του. Μετά την ήττα της Ελλάδας, επέστρεψε στην πατρίδα του την Κρήτη, όπου και παρεμεινε καθόλη την διάρκεια της Κατοχής. Στην λήξη της Κατοχής μετέβει μόνιμα στην Αθήνα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, από το 1946 ως το 1951.

Από το γυμνάσιο κιόλας, ο Άρης Δικταίος δημοσίευε ποιήματά του στο περιοδικό Νέα Γράμματα. Το 1934 κυκλοφόρησε την μετέπειτα αποκηρυγμένη ποιητική του συλλογή «Στα κύματα της ζωής», ενώ το 1935 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες». Τα περιοδικά με τα οποία συνεργάστηκε ήταν τα Νεοελληνικά Γράμματα, οι Νέοι Ρυθμοί, τα Φιλολογικά Χρονικά, η Νέα Εστία, η Νέα Πορεία, και άλλα. Εκτός από την ποίηση του, ιδιαίτερη ήταν η συνεισφορά του σε δοκίμια και μεταφράσεις, ενώ το έργο του είναι πολυμεταφρασμένο.

Η ποίηση του χαρακτηρίζεται από έντονη υπαρξιακή αγωνία και επιρροές από τον Ζαν Πολ Σαρτρ.

Εργογραφία
Ποίηση

• Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες (Ποιήματα 1935). Ηράκλειο, 1936.
• Αγνεία. 1938.
• Ο αντιφατικός άνθρωπος. Ηράκλειο, 1938.
• Ελούσοβα. Αθήνα, έκδοση του περ. Φιλολογικά Χρονικά, 1945.
• Σπουδή θανάτου. 1948.
• Τα τετράδια του Άρη Δικταίου. 1948.
• Ποιήματα 1935-1953. Αθήνα, Κ.Μ., 1954.
• Πολιτεία· Βιβλίο πρώτο. Αθήνα, Κ.Μ., 1956.
• Πολιτεία· Βιβλίο δεύτερο. Αθήνα, Δίφρος, 1958.
• Πολιτεία· Καλλιγράφηση και εικονογράφηση Λεωνίδα Χρηστάκη. Αθήνα, Φέξης, 1961.
• Πολιτεία. 1965.
• Τα Ποιήματα 1934-1965. 1974.
• Το ταξίδι για τα Κύθηρα. Αθήνα, Ζαχαρόπουλος, 1980.

Δοκίμια

• Αναζητήσεις προσώπου. Αθήνα, Φέξης, 1963

Πηγή : Βικιπαίδεια